Каб асьвяжыць свае вусны
Днём падарожным, буднім
(Гэта было далёка
Ад бацькаўшчыны маёй),
Я пахіліўся толькі
I ў серабранай студні
Ценю свайго ня ўбачыў,
Хоць сонца было нада мной,
Хоць там было ўсё адбіта:
І сьнежныя гор вяршыні,
I цуг аблокаў лятучых
I тонучых у бязьмеж...
Я зразумеў: мяжа тут,
А за мяжой – пустыня,
А за пустыняй недзе
Зямлі і жыцьця рубеж.
Ня ведаю, колькі часу –
Хіба што мінулі годы –
Ішоў я па рэху дальнім
Да родных сваіх крыніц,
Якія б змаглі і прагу
Маю пагасіць заўсёды
I цень мой з праменьнем сонца
У тоні сваёй адбіць.
Ты зьдзіўлена, прыгажуня,
Калі я за твой напітак
Гатоў з падарожнай кайстры
Сягоньня усё аддаць.
I я быў калісьці іншым,
У шуме любой ракіты,
Здавалася мне, напевы
Адны і тыя ж гучаць.
Але я чуў скаргу птушак,
Якія згубілі гнёзды,
I як сумавалі песьні
Бяз рэха сваіх бароў;
I бачыў, як засыхалі
Зярняты ў чужых барознах,
Занесеныя віхурай
I хмарай з маіх палёў.
Таму я і слаўлю тройчы
Радзіму, крыніцы, дрэвы,
Зь якімі, як час настане,
Зьліецца мой голас і цень,
Якія карэньнем вып'юць
З маіх грудзей ўсе напевы
I шумам вяршынь абвесьцяць
Другі нараджэньня дзень.
1945
|
|
